Zeer korte verhalen uit de tijd dat ik telefoniste was bij een escortbureau (tot 2018). Over vrouwen en mannen en verlangen. En soms ook over mezelf. Een deel kwam terug in mijn roman Lily.
» IK
Ze blijven maar bellen. Eén klant en drie escorts. De klant is begin 30 en schijnt er goed uit te zien, de meisjes zijn allemaal student en ontzettend leuk. Ze zitten in het A4-hotel. De hotelkamer heeft een zwembad. Geen pierebad, maar een echt zwembad. Eentje waar je baantjes in kunt trekken. Er is ook een bubbelbad. En een heleboel champagne. En coke.
De muziek staat hard, ze bellen nu voor de derde keer. Op de achtergrond hoor ik iemand het water in plonzen. Als een bommetje stel ik me voor.
Ze willen weten waar ik blijf.
‘Marian je moet echt komen!’ Dat is Joy.
De telefoon wordt uit haar handen gerukt.
’Het is hier super, je moet het zien!’
Joy grijpt de telefoon terug. ‘De klant betaalt! Hij vond je stem geweldig, wij zeiden dat je dat ook was, wat let je?’
Het is half twee ’s nachts. Ik zit alleen op kantoor, de administratie te doen. Het licht is fel, de verwarming mort af en toe wat. Een glas champagne lijkt me fantastisch. Een zwembad trouwens ook.
‘Nee sorry, ik moet de creditcardbetalingen nog controleren.’
Soms wou ik dat ik niet zo’n watje was.
» Rebecca’s moraal
Het is half elf ’s avonds, Rebecca zit in de woonkamer, ik op kantoor. Hemelsbreed is dat een afstand van twee meter. Tien stappen als je het ook daadwerkelijk loopt.
Maar Rebecca belt me op.
‘Hoi’
‘Hoi’
‘Er is niks op tv’
‘Ach’
‘Ik heb zin in snoep.’
‘Hm’
‘Is er snoep?’
‘Er zijn koekjes…’
‘Nee die wil ik niet.’
Twee minuten later gaat de telefoon opnieuw.
‘Ik heb knakworstjes gevonden, wil je ook?’
En dan belt eindelijk de klant. Over een uur heeft hij een afspraak met Rebecca, hij wil weten of alles nog doorgaat. Nee dus, Rebecca laat weten dat ze het helaas niet gaat halen. Ze heeft net slecht nieuws gehad, heel treurig allemaal.
In werkelijkheid is haar buik opgezwollen en dat is nu eenmaal geen gezicht. Triomfantelijk steekt ze nog een worstje in haar mond.
Erst kommt das Fressen, dann die Moral. Zelfs als er meer dan voldoende Fressen in huis is.
» DE MAN UIT DUBAI
Hij komt uit Dubai en handelt in alles waar maar in te handelen valt. Kamelen, grond, alcohol en sigaretten, wie het hebben wil, kan bij hem terecht. Op zijn veertigste is hij er miljonair mee geworden. Of biljonair. En toch: in essentie is hij niets meer dan een ouderwetse sjacheraar.
Hij is met vrienden in Amsterdam en wil een leuk meisje zien. Zijn vrienden vertellen hem dat dat onmogelijk is.
‘There are no nice girls in Amsterdam’, zeggen ze.
Zijn antwoord: ‘You don’t know the right agency’s’
Ze maken een weddenschap. Als het de handelaar uit Dubai lukt om binnen een half uur een meisje te vinden, geven ze hem elk 1000 euro. Maar dan moet ze wel ‘something special’ zijn.
Ze zijn met zijn vieren, hij belt om half twee ’s nachts.
‘It doesn’t matter who it is, but she has to be here in half an hour.’
Normaal is dat onmogelijk. Om half twee ’s nachts slaapt iedereen of willen ze de herhaling van de Gouden Kooi zien. Naar een afspraak gaan ze in ieder geval niet meer. Maar vanavond was zij er. Ik noem haar Lola omdat ze pas twintig is en een echte Lolita.
‘Is goed hoor’, zei ze.
‘No problem sir’, zei ik, ‘she’ll be there.’
In de lobby van het hotel werd ze opgewacht door drie mannen. Ze begeleidden haar naar de kamer van de handelaar uit Dubai en gaven hem zonder iets te zeggen elk twee briefjes van 500.
We vroegen ons af, Lola en ik: zouden sommige mensen vaker geluk hebben dan anderen? Zouden sommige mensen daarom zo rijk zijn? Want meer was het niet. Er was niets bijzonders aan hem, de man uit Dubai had gewoon geluk gehad.
» OM IN DE STEMMING TE KOMEN
Uiteindelijk hebben ze drie uur lang Andrea Bocelli zitten luisteren. Verder is er niets gebeurd. Layla na afloop: ‘Ja, daar word ik dus echt niet opgewonden van.’
» LIEFDESVERDRIET
Soms krijg ik ze aan de telefoon, de meisjes met liefdesverdriet. Ik herken ze meteen. ‘Ik wil zo snel mogelijk als escort beginnen!’ roepen ze in de hoorn, ‘echt, ik doe alles!’
Het zijn meisjes die aandacht willen, het gevoel dat er tenminste iemand is die wel op hen zit te wachten. Het zijn meisjes die alles doen om die Ene zo snel mogelijk te vergeten.
Als ze al worden aangenomen, zijn ze meestal even vlug weer verdwenen. Een maand of drie, langer houden ze het niet vol. Omdat die Ene weer terug is of omdat een Ander zich heeft aangediend.
Voor sommigen is het hebben van een relatie het enige dat telt. Met wie het ook is.
Daarom werkt het escortwerk zo goed als je die Ene juist níet wilt vergeten. Als je wacht. Totdat ook hij begrijpt dat de liefde te groot en het leven te kort is. Zoals Veronique dat doet.
Veronique weet dat ze haar ware heeft gevonden, weet dat op een dag alles weer goed zal zijn tussen hen. En tot het zover is doet ze dit werk. De liefde die ze voor haar Ene heeft moet tenslotte ergens heen.
Haar klanten zijn er dolgelukkig mee: het liefdesverdriet van de een is de winst van een ander.
» MANNEN
De fout die veel mannen maken: ze gaan op het uiterlijk af. Ze denken dat seks met een fotomodel het hoogst haalbare is. Ze hopen dat ze zich door haar weer een man zullen voelen.
Achteraf klagen ze bij mij.
‘Ze wilde niet zoenen.’
‘Dat had ik u al gezegd.’
‘Ze deed heel koel.’
‘Daar had ik u al voor gewaarschuwd.’
‘Ze was wel ontzettend mooi.’
‘Gelukkig want daar was u ook naar op zoek.’
Alle mannen die een escort bestellen willen hetzelfde: intimiteit. Het gevoel hebben dat iemand ze ziet. Veel mannen denken dat de ogen van een mooie vrouw meer waard zijn dan die van andere vrouwen. Dat is een domme fout en soms ook een hele dure.
» JOY
Joy weet niet wat ze wil. Iets dat geld verdient, absoluut, iets met een toekomst ook misschien.
‘Doe maar bij een groot bedrijf, daar hou ik het wel even uit.’
Ze vraagt zich af of ze niet iets anders moet studeren dan Kunstgeschiedenis. Rechten of Communicatie, daar kun je tenslotte altijd op terugvallen, wat er ook gebeurd.
Onlangs ontmoette ze iemand die haar wel aan wat mensen voor kon stellen. Hij kende Moskovitch en John de Mol, hartstikke aardige lui, ze zouden haar zeker verder willen helpen. Of ze dan nu maar met hem mee naar huis wilde gaan.
Ze ging met hem mee, maar die introductie kreeg ze niet en afgelopen week stond Joy op de Wallen. Ze legt me uit hoe je nep-seks hebt (je zegt gewoon dat hij van achter moet komen en vouwt je vingers tot een kom. Duim en wijsvinger zo dicht mogelijk bij elkaar, zorg dat je handen vochtig zijn).
‘Als ik het elke keer echt zou moeten doen, zou ik nu niet meer kunnen lopen!’
Huisje-boompje-beestje is wat Joy wil. Een beetje zekerheid en een lieve vriend. Ik gun het haar zo.
» DE WAARHEID
Aanvankelijk hoor ik alleen keiharde muziek door de telefoon. Marco Borsato en ‘De Waarheid’. Ik denk aan wat je voelt, Ik denk aan hoe je lacht. Iemand brult eroverheen. Ik versta hem niet en schreeuw of de muziek misschien wat zachter kan. Er klinkt gestommel, wat gekraak, Marco Borsato wordt weg gedraaid.
‘Ik ben het,’ zegt een mannenstem. Hij wil weten waarom ze hem niet meer wil zien.
‘Omdat ze denkt dat je meer voor haar bent gaan voelen de laatste tijd.’
‘Dat is niet waar!’
‘Je hebt haar gevraagd bij je te komen wonen.’
‘Nou en?!’
‘Ze voelt zich er niet gemakkelijk bij.’
Even zitten we zwijgend aan de telefoon. Dan gaat de volumeknop weer omhoog. Elke dag vertel je mij Hoeveel je van me houdt. Voorzichtig hang ik op.
» DAADKRACHT
Hij mailt dat hij Veronique graag weer wil zien. Hij heeft haar gemist.
Een uur later – de afspraak is inmiddels vastgelegd, ze zullen elkaar zoals gewoonlijk bij hem thuis ontmoeten, en ja, dan gaat ze sportief gekleed – mailt hij opnieuw.
Hij moet helaas afzeggen. Het spijt hem, maar het is beter zo. We zullen nooit meer iets van hem horen, dit was het laatste contact, sorry dat het zo moet gaan, maar het is niet anders, dag en tabee. Hij heeft het goed gehad, echt waar.
Soms duurt het maar een kwartier, soms een dag of een week. Een keer zelfs een half jaar. Maar de mail komt altijd.
Mag hij weer terug komen misschien? Ja, hij weet dat hij zei, toen dacht hij nog, het kan verkeren, heeft Rebecca misschien tijd? En ze heeft sportieve kledij? In dat geval wil hij haar dolgraag zien.
» REBECCA’S LOGICA
Ze is uit eten geweest met een klant. In het Okura at ze zichzelf helemaal rond. Het toetje was de genadeslag, ze kon niet meer, zat onderuit gezakt in haar stoel, haar buik omhoog en haar rokje wat naar beneden getrokken.
Lachend vroeg ze aan de ober hoeveel calorieën er eigenlijk in dat stukje cake hadden gezeten. Hij moest het even navragen. Het bleken er 900 te zijn geweest.
900 Calorieën. Dat is wat sommige mensen op een hele dag binnenkrijgen. In Afrika is het minder. Om dat er weer af te krijgen moet je je in de sportschool minstens twee uur in het zweet werken. Voor dat ene plakje cake.
Ze is net binnen, staat nog op de gang, maar brult het nu al uit: ‘Marian waar ben je? Ik heb een boeking nodig en wel nu!
» ZO GAAN DIE DINGEN
Ze moest er om half tien zijn. Om kwart voor tien belt de klant waar ze blijft. Ik zeg dat ik het ook niet begrijp, de chauffeur heeft haar al een half uur geleden bij het hotel afgezet, ze zou allang op de kamer moeten zijn. Maar als ik haar bel neemt ze niet op en ze reageert ook niet op sms. Ik denk dat ze misschien verdwaald is, dat gebeurt wel vaker in dit hotel, en vraag de chauffeur of hij haar wil gaan zoeken. Mopperend begeeft hij zich naar binnen, een kwartier later belt hij terug. Hij heeft haar niet gevonden. Het duurt tot half 3 ‘s nachts voor ik eindelijk iets van haar hoor. Ze was even in de bar gaan zitten omdat ze te vroeg was, vertelt ze. Er was een man naast haar komen zitten. Het was een hele knappe man. Het spijt haar vreselijk, maar het klikte, en het was echt ontzettend gezellig, en voordat ze het wist, nu ja, ik weet toch hoe die dingen gaan? Nee, antwoord ik, niet echt.
» GEWOONTE
Hij komt uit Australië en is een beetje zenuwachtig.
‘It’s the first time in 25 years that I’m going to have sex with another woman’, vertelt hij aan de telefoon.
Zijn vrouw wil dat hij dit doet. Zelf heeft ze al een paar verhoudingen achter de rug, nu vindt ze dat het zijn beurt is.
Hij boekt Joy voor 2 uur. Dat worden er 3. En 4. Pas in het vijfde uur durft hij het aan.
Na afloop belt hij zijn vrouw. Joy is nog in de kamer, ze zit naast hem op bed.
‘You were right’, roept hij opgetogen in de hoorn, ‘it was fantastic!’
En daarna belt hij mij. Over twee maanden is hij hier weer, of hij nu alvast een afspraak kan maken. Met Joy natuurlijk. Want waarom afwijken van dat wat goed is? Het liefst lag hij tenslotte bij zijn eigen vrouw in bed.
» EEN AVOND AAN DE TELEFOON
beller nr 1:
‘Ik ben op zoek naar een meisje van 16’
‘Meneer dat kan helemaal niet, de minimum leeftijd is 18’
‘Zo oud?’
beller nr 2:
‘Ik ben op zoek naar een vrouw van een jaar of 45’
‘Meneer ik ben bang dat de oudste dame vanavond 32 is’
‘Ach hou op, zo piep?’
beller nr 3:
‘Ik ben op zoek naar een leuk meisje…’
‘Die zijn er’
‘Kan ik haar misschien even spreken?’
de zoveelste beller: ’En wat doe jij eigenlijk vanavond?
» ONSCHULD
In een tijd waarin de politiek discussieert over breezersletjes, waarin de kranten vol staan met artikelen over loverboys, waarin wetenschappers zich bezig houden met vrouwonvriendelijke videoclips als weerslag van de huidige tijdsgeest, hoe noem je in zo’n tijd een man van veertig die nog nooit gezoend heeft en daarom een escort belt?
Hij zei: ‘Ik ben erg verlegen.’
Ze zoende hem en liet hem haar borsten zien.
Hij zei: ‘eigenlijk heb ik geen flauw idee wat ik hiermee aan moet.’
Soms vind je iets op een plek waar je dat het minst verwacht.
» REBECCA’S DATE
De klant wilde rapeseks. Hij zou haar verkrachten en zij moest vooral veel ‘no, please no!’ schreeuwen.
Binnen twee minuten sloeg ze hem een blauw oog.
De rest van het uur hebben ze pornofilms zitten kijken, van seks is het niet meer gekomen.
» VERONIQUE
Veronique doet aan astrologie. Veronique koopt geen auto als Neptunus in het twaalfde huis staat, gaat niet naar een klant als Venus in Ram staat.
Veronique vertelt dat afgelopen vrijdag Pluto recht is gaan lopen. Bovendien is er morgen een astrologische zonsverduistering. En dat terwijl er afgelopen dinsdag al een maansverduistering was.
Geen wonder dat de ouders van Madeleine McCann dit weekend officieel als verdachten werden aangewezen inzake de verdwijning van hun kind. Of dat de miljonair die bij Pauw en Witteman anorexiapatiënte Saskia van Ruiten 1,5 ton beloofde een oplichter bleek.
Ik vraag me dan meteen af of Pauw en Witteman hun gasten soms niet checken. Vraag me af of ze echt zo kijkcijfergeil zijn dat ze iedereen maar op tv laten, ook al hadden ze na vijf minuten googlen kunnen weten dat ze erin geluisd werden.
Daar gaat de zogenaamde integriteit van de media!
Maar Veronique zegt: da’s nou Pluto. Geheimen worden zichtbaar, oplichters ontmaskerd, de waarheid komt aan het licht. Wie oplet weet sinds dit weekend waar hij aan toe is.
Eigenlijk zou ik willen zeggen dat niemand ooit weet waar hij aan toe is, zeker niet als je teveel Pauw en Witteman kijkt, maar ik zwijg. Tegen Veronique’s overtuiging kan niemand op.
» JE BENT WAT JE GELOOFT
Sommige mensen geloven dat niets zomaar gebeurt: elke gebeurtenis heeft een reden en een doel. Dat zijn dezelfde mensen die zeggen dat alles uiteindelijk goed zal komen, geloof me en echt waar.
Veronique is een van die mensen. Haar grote liefde is een bullebak, daarom zijn ze nu even uit elkaar. Omdat hij zijn leven op orde moet krijgen, de tijd moet krijgen om te veranderen. Nee, dat weet hij zelf nog niet en eigenlijk wordt hij steeds vervelender, maar op een dag, ja op een dag komt alles weer goed en zullen ze de relatie hebben die Veronique zo graag wil. Dat weet ze zeker en daarom houdt ze het wachten vol.
Ik denk daar anders over. Ik geloof dat alles op toeval berust. De ouders die ik heb, de vrienden die ik heb, de liefdes die ik heb, het had zo anders kunnen zijn allemaal. Als ik naar een andere middelbare school was gegaan (degene die ikzelf had uitgekozen bijvoorbeeld, goddank dat mijn moeder destijds niet wilde luisteren), als ik ergens anders had gewerkt (omdat ik niet op een saaie zondagmiddag uit verveling besloot een brief te schrijven naar die ene studentenbioscoop waar ik vervolgens mijn grote liefde vond), als mijn vader nog had geleefd, dan had mijn leven er totaal anders uitgezien en ikzelf ook.
Beter? Nee waarschijnlijk niet.
Maar wel anders.
Een vriendin van mij noemt dat mogelijkheidswaanzin. Het idee dat dit ene leven er maar een is van duizenden mogelijkheden, de overtuiging dat alles van toevalligheden aan elkaar hangt. Het is waanzin omdat je je continu blijft afvragen wie je nog meer had kunnen zijn, welk leven je verder nog had kunnen leiden. Als je niet naar links maar naar rechts was gegaan.
En ik luister naar Veronique, naar haar zalvende stem waar een en al zekerheid uit spreekt, en het enige wat ik denk is: zie het dan verdomme, het komt niet goed! Maar tegelijkertijd zou ik veel over hebben voor de gemoedsrust die Veronique heeft.
Het is de uiterste consequentie van mijn eigen geloof: een structureel gebrek aan vertrouwen. En toch is dit het enige waarbij ik geen andere mogelijkheid zie.
» TRANEN ALS TROOST
Ze komen uit Texas, zijn allebei een jaar of vijftig en nu vier jaar getrouwd. Zij is zeer gelovig, hij vindt dat ze meer moet experimenteren met alles wat het leven te bieden heeft. Ze doet het voor hem, ze worden een dagje ouder, maar af en toe huren ze een escort in.
Afgelopen weekend waren ze in Amsterdam. En dit keer moest het maar eens helemaal anders, vond hij. Dit keer moest het echt groots zijn. Drie vrouwen en drie mannen, allemaal tegelijkertijd op hun kamer, ja dat leek hem wel wat.
De mannen worden via via geregeld, de meisjes komen van ons. Een van hen is Rebecca. We zitten aan tafel, met een glas cola Oprah Winfrey te kijken en Rebecca vertelt.
‘Dus we komen die kamer binnen en het eerste dat we zien is dit: een vrouw van vijftig die met haar benen wijd op een stoel hangt, in een fishnet catsuit met een open kruis, met in haar mond een joint en tussen haar benen een dildo. En naast haar staan twee mannen zich af te rukken. Terwijl die vrouw zo stoned is dat ze nauwelijks nog weet wat er gebeurt.’
Ze lacht. ‘Maar weet je wat het meest bizarre was?’
Nee, schud ik mijn hoofd.
‘Een van die mannelijke escorts, de derde, heeft de hele avond niets gedaan. Het was zijn eerste keer als escort en hij heeft alleen maar toegekeken. In een hoekje van de kamer. Daar huilde hij.’
‘Niet!’
‘Echt waar!’
‘Huilen?’
‘Ja!’
‘Niet!’
‘Wel!’
‘Waarom?’
Omdat hij zich buitengesloten voelde, dacht Rebecca, omdat de rest het zo gezellig had, ze wist het ook niet precies. Maar ik dacht: ik zou precies hetzelfde hebben gedaan.
“Excuus dat ik een tijdje niets van me heb laten horen. Het gaat weer wat beter tussen mij en mijn vrouw. Maar niet zoveel beter hoor! ;-)”
» REDEN VAN BESTAAN
Een vriendin van mij ontmoette onlangs in een café een leuke joodse jongen. Hij heette Bram, haar noemen we Nicole. Bram en Nicole praatten uren achter elkaar, aan het eind van de avond vroeg hij haar mee naar zijn huis. Normaal deed ze dat niet zo snel, maar dit keer zette ze haar principes opzij.
Hij stapte op zijn fiets, ze sprong achterop. Hij had een mooi huis in het centrum van Amsterdam, ze liepen achter elkaar de trap op, af en toe keek hij glimlachend achterom. En zij, zij volgde hem.
In de hoek van de woonkamer stond een paspop. Het was het eerste dat ze zag. De paspop droeg een authentiek Wehrmacht kostuum. Aan de muur hing een poster van Triumph des Willens, op een tafeltje lagen verschillende medailles.
De leuke joodse jongen wilde dat Nicole hem pijpte met een Nazi-pet op.
Ze heeft het gedaan, maar het zou voor iedereen beter zijn geweest als hij gewoon een escort had gebeld. Want daar zijn ze voor: het verwezenlijken van de meest intieme, verborgen, ja vaak beschamende fantasieën.
Dat zou je niet moeten overlaten aan nietsvermoedende burgers.
» JENNIFER
Vier zakjes met daarin poeders van een onbestemde kleur, ruikend naar aardbei en chocola. Vijf pillen in een plastic doordrukstrip, onder elke pil staat een tijdstip. Twee flesjes Coca Cola Zero in de ijskast, drie voorverpakte Albert Heijn salades, en een kipfilet. Eén blik in de keuken en ik weet dat Jennifer weer een paar dagen op kantoor logeert. Op dit moment is ze waarschijnlijk op de sportschool. Vanavond zal ze me alles vertellen over de kracht van een tomaat (beschermt de huid beter tegen UV-straling dan zonnebrandcrème!), de heilzame werking van een banaan (de oudste vrouw ter wereld at er elke dag één!) en de noodzaak van voedingssupplementen (echt, dat scheelt zoveel!). Alles om haar lichaam in vorm te houden, ‘passie voor haar werk’ noemt Jennifer dat.
» JENNIFER-2
Hij had gezegd dat ze heus geen seks hoefden te hebben. Het was zo gezellig, het praten met haar zo fijn, dat hij al dat lichamelijke misschien liever achterwege liet. ‘You know what I mean?’ Nee, dat deed ze niet. ‘We’re going to have sex’, was haar antwoord geweest. ‘No matter what.’ Ik belde haar toen de twee uur voorbij waren, ze zei: ‘Hij weet het nog niet, maar er komt nog een uurtje bij.’ Dat werden er twee, en drie, en toen was het eindelijk gelukt. ‘Ik ben klaar’, zuchtte ze aan de telefoon. ‘A very forceful woman’ liet hij per mail weten op mijn vraag hoe het was geweest. ‘My God, I had the time of my life.’
» BAAS BOVEN BAAS
Hij vraagt of ze ook aan ‘eating caviar’ doet. Inmiddels weet ik wat dat betekent, zodra er een nieuw meisje op de website staat belt hij op. ‘I’ll ask her’, zucht ik. Hakkelend leg ik het haar even later uit. Layla is haar naam, met haar blonde krullen ziet ze er oh zo onschuldig uit. ‘Ja, nou, dit is dus een klant, en hij is echt heel aardig hoor!, alleen, nou, dus, gewoon een beetje pervers, want, dus, nou, hij wil graag dat je tot morgenochtend blijft, en dan, ehm, als je dus naar de wc moet, niet plassen, maar… dan, nou… je snapt wat ik bedoel toch?’ Meestal is het antwoord: ‘Geen flauw idee.’ Maar zij zegt: ‘Tuurlijk, leuk!’ Ze gaat erheen en blijft de hele nacht. Een maand later heb ik de klant opnieuw aan de telefoon. Hij vraagt of er nog iemand beschikbaar is. ‘Yes!’ schreeuw ik opgelucht. ‘Layla is available tonight!’ Het blijft even stil aan de andere kant van de lijn. ‘Sorry’, zegt hij uiteindelijk, ‘but I’m afraid she is a little bit too wild for me.’
» LIEFDE
Ze belt me huilend op. Vanaf het toilet. Ze heeft zich opgesloten. Ze kan het niet meer aan. Ze weet het zeker: haar huwelijk is voorbij. In de slaapkamer ligt haar echtgenoot met Rebecca in bed. Ze hadden naar haar gekeken, snikt de vrouw, met zoveel minachting, zoveel walging ook, alsof ze niets was en alleen maar in de weg lag. Ik kan haar nauwelijks verstaan. Ze wil dat het ophoudt, ze wil dat Rebecca weggaat, ze wil dat ik het oplos, ‘Alsjeblieft’. Het was een verrassing geweest, deze vrouw had de afspraak zelf gemaakt. Omdat ze haar man wilde laten zien dat ze heus nog wel wild en spannend was. Dat er nog heel wat te beleven viel met haar. Later op de avond spreek ik haar man. Hij biedt zijn excuses aan, vindt het heel vervelend hoe het allemaal is gegaan, vraagt of ik dat ook aan Rebecca door wil geven en zegt dan: ‘Ik hou oneindig van mijn vrouw’. ‘Ik begrijp het’ wil ik zeggen, maar de man heeft al opgehangen.
» AD FUNDUM
Ze had teveel gedronken. Normaal doet ze dat niet, maar ze zaten in het bubbelbad en hij bleef maar bijschenken. Hij was een beetje saai, dus klokte ze de champagne achter elkaar weg. Toen ze opstond voelde ze de vloer bewegen, de kamer draaien. ‘Ik moet even naar de wc’, zei ze. Ze wist niet waar de wc was. Ze liep per ongeluk de hotelkamerdeur uit. Opeens stond ze op de gang. Naakt. De deur viel achter haar in het slot. En hoe ze ook klopte, bonkte en riep, die deur ging niet meer open. Ze stond daar maar. Naakt dus. ‘Hi’, zei ze vrolijk tegen iemand die even verderop de lift uit kwam lopen. Ze hield een hand omhoog. Hij draaide zich zonder iets te zeggen om en vluchtte terug de lift in. Hoe lang ze daar heeft gestaan weet ze niet meer. ‘Ik was zoooo dronken’, giert ze de volgende dag uit.
» TALENT
Ze werkt nu zes jaar lang als escort. Elke week gaat ze een paar keer op stap en dat al 312 weken lang. Ze vertelt dat ze niet meer zo goed weet wie ze is. Zo gewend is ze om zich aan te passen. Om in te spelen op wat de ander wil, wie ze ook voor zich heeft. Ze pakt iedereen in. Niet alleen klanten, maar ook vriendjes, vriendinnen en familie. Ze kan de uit-knop niet meer vinden. Als ze iemand op straat haar escort-naam hoort roepen, reageert ze. Ze reageert er sneller op dan op haar eigen naam. Ze vertelt dat ze schrikt van het gemak waarmee ze leugens vertelt. Ooit was dat moeilijk, zegt ze. Ooit lag ze er ‘s nachts wakker van. Tegenwoordig begint ze die leugens zelf te geloven. Het is geen rol meer die ze speelt. Of ze nu een café binnenloopt of een treincoupé, of ze nu in de collegebanken zit of aan de bar in een club, of ze nu een biertje drinkt of thee inschenkt, ze is altijd charmant, altijd gracieus, ze is altijd professioneel. Ze wil zich niet meer aanpassen, zegt ze. Maar ze weet niet hoe. Ze kent haar escort-persona beter dan zichzelf. Ze was pas twintig toen ze begon.
