Onderstaand verhaal verscheen in het boek Fuck You Sunset van fotografe Janneke de Jong.
We kennen elkaar al een leven lang. Ooit zaten we op dezelfde school. Niet in dezelfde klas, maar we werden omringd door dezelfde mensen, maakten hetzelfde huiswerk, hadden dezelfde onzekerheden. Alle vier wilden we de wereld in.
We gingen samen op vakantie, eerst met de trein, daarna met de auto. Zo scheurden we heel Europa door. Alleen dan voelden we ons vrij.
Bijna vijftien jaar geleden is dat nu. We waren jong en dachten dat later alles vanzelf goed zou komen. We konden niet wachten tot het zover was.
In de jaren daarna gingen we studeren en aan het werk. Ieder van ons koos haar eigen weg. Er kwamen grote liefdes langs en gebroken harten. Een van ons begon een club en later een cafe, twee anderen kozen voor de kunsten, allebei op hun eigen manier. De vierde rommelde vooral wat aan, in de politiek, het ontwikkelingswerk en achter een bar, en ondertussen werkte ze aan een boek.
Sommigen van ons kregen kinderen, de rest twijfelde nog. We deden mee aan het maatschappelijke leven, probeerden carrière te maken, zagen hier en daar wat dromen sneuvelen, maar streden dapper door. En soms keken we elkaar aan en zeiden: ‘Zou later al begonnen zijn?’ We hadden het gevoel van niet. Het succes moest nog komen, onze positie was nog niet bepaald. We waren nog steeds onzeker en vroegen ons af wanneer dat nou eens overging.
En toen kwam plotseling die uitnodiging. Een vriendin van ons ging trouwen in Marbella. Ze wilde graag dat we erbij zouden zijn. De vluchten zaten bijna vol zei ze, maar als we ons best deden vonden we vast nog wel iets. We hebben niet gezocht, we wisten het meteen. Niet door de lucht, maar over land zouden we gaan.
We namen vrij van werk en kusten onze geliefden gedag. We gingen in een ChevyVan. Donderdagochtend om 9 uur vertrokken we, vanuit Amsterdam-Oost, richting de horizon. Met een klein rugzakje en veel sigaretten en bier, het volume van de radio op tien. En al die tijd konden we niet stoppen met lachen, we waren weer onderweg! Alsof de afgelopen vijftien jaar er helemaal niet geweest waren, alsof we altijd al hier zaten, op die leren stoelen met voor ons een lege weg. Alsof het nooit anders zou zijn.
We reden aan een stuk door. Zwaaiden naar elke vrachtwagenchauffeur die we zagen. Misten al onze afslagen en praatten de hele nacht door. Over vrijheid en geluk en de glanzende toekomst die voor ons lag. We zagen de zon opkomen en weer ondergaan, de groene heuvels van Frankrijk langzaam veranderen in een grillig Spaans berglandschap. De aarde kleurde rood.
We parkeerde onze ChevyVan ‘s nachts bij een verlaten baai, grenzend aan de woestijn. We staarden naar de sterren, ze waren groter en schitterender dan we ze ooit hadden gezien. De volgende ochtend namen we een douche in de zee, met golven van drie meter hoog. We ontbeten in een piepklein dorpje en dineerden diezelfde avond nog in Barcelona. Er was een straatfeest aan de gang, het leek voor ons te zijn georganiseerd. We sliepen in een weiland naast het wuivende graan, we sliepen langs de weg bij een tankstation. En ja, we bezochten ook nog een bruiloft, en die was mooi en romantisch en keurig georganiseerd, maar waar het om ging, wat we zochten, is de vrijheid van de weg. Het besef dat je je hele leven van je af kunt schudden en er nog steeds bent.
Elk van ons heeft een eigen bestaan opgebouwd, we bevinden ons in verschillende maatschappelijke en sociale structuren, en soms gaan we geloven dat dat is wat ons bepaalt. Maar wij zijn niet veranderd, het leven dat we leiden is slechts vorm. Wat belangrijk is, is dat we er zijn. Te kunnen ruiken, horen, zien en voelen. Te weten dat alles daarmee begint. Meer hebben we niet nodig. Behalve misschien drie vriendinnen en een ChevyVan.
