NRC Handelsblad had deze zomer een serie met opinies uit de toekomst: Hoe herinneren we ons over 10 jaar het rampjaar 2020-2021? Dit was mijn fictionele bijdrage, over gezondheid.
Vergeet niet, dit is de man die ons ooit tijdens lockdowns leerde dat je ook kon trainen met wc-rollen en waterflessen, dat trappen een soort stairmasters waren, ja, dat je de wereld als één grote sportschool moest beschouwen. Weet u nog? Elke maandag schreef hij op Instagram dat het een nieuwe week was vol mogelijkheden die je alleen maar hoefde te grijpen. Hij plaatste inspirational video’s, strooide met motivational quotes, gaf ons kortingen op proteineshakes. Arie Boomsma, want over hem heb ik het natuurlijk, bereidde in feite de weg, hij ging ons voor, wij werden hem, maar wat deed hij?
Terugkijkend kun je stellen dat het coronavirus slechts een katalysator was, het heeft processen versneld die al veel langer gaande waren. In de politiek lag de nadruk al decennialang op eigen verantwoordelijkheid. Zelfredzaamheid. Mensen in hun kracht zetten zodat ze hun eigen problemen op konden lossen. Neoliberaal, noemden sommige critici dat destijds nog.
Pas toen het virus kwam, drong de waarheid eindelijk door. Toen de politiek het wederom liet afweten. Er was geen visie, geen regie, geen dialoog. De burger kreeg de schuld als het virus zich weer verspreidde, dan zouden wij ons niet aan de regels hebben gehouden, ook al getuigden die regels vooral van belobbyde willekeur. Tel daarbij de lockdowns die iedereen op zichzelf terugwierp, zelfs van stervende ouders mocht geen afscheid worden genomen, en je ziet de onvermijdelijkheid van wat zou volgen. Hoe ons lichaam onze laatste vesting werd.
Van rechts tot links, van de blakende alt-right jongens en meisjes van Forum voor Democratie, tot aan de yogaende bakfietsmoeders met hun geloof in helende kristallen, maanknopen en liefde, ineens hadden ze het allemaal over vertrouwen op je eigen kracht. Versterk je lichaam, versterk je geest, want de beste verdediging tegen het virus, zo klonk steeds luider, ben je zelf. Wat je nodig hebt is een krachtig immuunsysteem. Een geharde geest. Schud de angst dus van je af, laat je niets aanpraten, geloof in jezelf. Wees als Arie Boomsma.
Het is een afkeer geweest van de politiek, zou je kunnen zeggen, een afkeer van een overheid die haar handen van de burger aftrok, waardoor die burger begon te eisen dat de overheid zich nóg verder terugtrok.
En nu zegt de laatste dikke man opeens dat hij het niet zo had bedoeld. Hij heeft het over samen en zorgen voor elkaar. Over de vraag wat dan een góed leven is. Hij zegt: de verbinding is zoek.
Maar wij zeggen: Godzijdank! Kijk naar ons, zie ons, wij zijn een heel leger Arie Boomsma’s. Als het volgende virus toeslaat, zijn wij er klaar voor. Met onze gratis apps en bandjes die onze lichaamsfuncties vastleggen in cijfers. De gratis cursussen en trainingen die ons leren die cijfers te verbeteren. Wij zijn de wereld inderdaad als sportschool gaan zien. Wij hangen in bomen, springen van muurtjes, wij jumping jack-en en burpy-en ons een weg door het leven. Wij hebben onze shakes die alle essentiële voedingswaarden bezitten waardoor we niet meer ongezond kunnen eten. Drankwinkels en sigarettenshops zijn eindelijk verboden. In het cafe kunnen we via onze polsbandjes nog maximaal drie units alcohol per week bestellen. Wij beginnen elke dag, in het hele land, op scholen en kantoren, met een geleide meditatie. Het geld dat de overheid uitspaarde op de ooit zo exorbitante zorgkosten gaat nu naar een ondersteunend technologisch netwerk. Dankzij de inzet van zorgverzekeraars hebben we allemaal een virtuele life-coach.
Wij zijn altijd ingelogd en ingeplugd. Wij worden gemonitord, getagd en geïndexeerd om te zien waar de zwakste schakel zit, wie nog best een extra tandje bij kan zetten. Er zijn geen excuses meer. De laatste dikke man mag dan zeggen dat er niets meer te kiezen valt, maar wij zeggen: dit is wat we willen.
De laatste dikke man noemt ons slaven. Hij zegt dat een mens het recht moet hebben om af te wijken, om desnoods ongezond te zijn. Ik begrijp het wel. De laatste dikke man wilde zich altijd al onderscheiden. Vroeger deed hij dat met inspirerende Instagram-posts en motivational video’s, hij was een van de eersten, hij was nog origineel, zijn afgetrainde lijf was zijn verdienmodel. Totdat hij om zich heen keek en overal zijn spiegelbeeld zag. Het is niet makkelijk om Arie Boomsma te zijn als iedereen Arie Boomsma is. Misschien dat hij zich daarom zo liet gaan. Misschien probeerde hij te ontsnappen aan zichzelf.
Het maakt niet uit, hij is de laatste, wij zijn nu wie hij ooit was. Wij hebben onze verantwoordelijkheid genomen. Wij zijn fit en gezond. Positief en productief. Klaar voor de strijd. Kom maar op. Wij voelen ons goed. Wij zijn gelukkig.
Dit artikel verscheen 6 augustus 2021 in NRC Handelsblad